ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΣΥΝΝΕΦΟ

Η τάση προς την αναπαράσταση αυτού που δεν μπορεί να αναπαρασταθεί ρεαλιστικά, όπως για παράδειγμα ενός ονείρου, ενός οράματος ή μιας επιθυμίας, αποτέλεσε την θεματική για μια σειρά έργων από διάφορους καλλιτέχνες της ρωσικής πρωτοπορίας που εξέφραζαν την ανησυχία του ανθρώπου μπροστά στο σύμπαν. Μια τέτοια ουράνια πρόκληση αποτυπώνεται στον πίνακα «Άνθρωπος και Σύννεφο» του Σολομόν Νικρίτιν, (1930), στο οποίο το ουράνιο σύννεφο αιωρείται σαν σανίδα σωτηρίας πάνω από την μικροσκοπική φιγούρα που στέκει μοναχικά σε μια νησίδα στη μέση του πουθενά. Στο γκρίζο, ανούσιο και νεκρό περιβάλλον, το χρωματιστό σύννεφο, μέσα στο οποίο διαδραματίζονται μικρές ιστορίες, εκφράζει κάθε τι που είναι ευχάριστη ανάμνηση ζωής και κυρίως κάθε προσδοκία για τον επερχόμενο κόσμο.